W dialogu

Psychoterapia grupowa

​​

Współczesna terapia grupowa gestalt odbiega znacząco od terapii prowadzonej przez jej twórcę, Fritza Perlsa, któremu chodziło głównie o pokazanie terapii indywidualnej grupie osób. Pozostali uczestnicy byli zazwyczaj obserwatorami pracy wykonywanej na tle grupy i tylko czasami byli proszeni o krótkie refleksje.
Współczesny terapeuta gestalt nie tylko zaprasza do wypowiedzi wszystkich uczestników, ale też pozwala im na swobodną wymianę wypowiedzi pomiędzy uczestnikami a sam pełni rolę obserwatora pokazującego proces, który w tej wymianie zachodzi. Jest też miejsce na psychodramę, w której pozostali uczestnicy grupy wcielają się w role zaproponowane przez pracującego aktualnie członka grupy.

Praca terapeutyczna odbywa się na trzech poziomach:

•   intrapsychicznym - będącym indywidualnym, niepowtarzalnym doświadczeniem jednostki

•   interpersonalnym - wynikającym z dynamiki relacji w jakie wchodzą ze sobą uczestnicy grupy

•   grupy - wynikającym z rozwój grupy jako specyficznego bytu oraz jej interakcji z pojedynczymi uczestnikami grupy

Korzyści z terapii grupowej:

• bogactwo doświadczeń - w terapii indywidualnej klient odkrywa swoje usztywnione wzorce zachowań w relacji z terapeutą. Niezależnie od tego, jaki jest terapeuta, grupa osób oferuje znacznie bogatszą paletę interakcji i możliwości doświadczania siebie. Niektóre osoby będą zakładały, że miło się uśmiechając otrzymają to, czego potrzebują, inne, że bez rozpychania się łokciami niczego nie osiągną a jeszcze inne, że ciche siedzenie w kąciku zapewni im bezpieczeństwo. Zderzenie tych oczekiwań może być źródłem frustracji i potencjalnych tematów do pracy nad sobą.

• poczucie przynależności - osoba biorąca udział w terapii grupowej może mieć okazję doświadczenia, że kłopoty, z którymi się boryka nie jest jedynie jej udziałem i że inni mają podobne trudności: długo chowają urazę, dąsają się, źle traktują swoje rodziny.

• dobroczynne porównanie - kłopoty innych uczestników grupy mogą spowodować, że uczestnik ujrzy swoje kłopoty w innym świetle. Może też uzyskać współczucie innych uczestników.

• zastępcze uczenie się - eksperyment prowadzony przez jedną osobę dostarcza materiału do refleksji dla pozostałych uczestników grupy. Może też być punktem wyjścia dla ich własnych eksperymentów.